Η τακτική της συντήρησης του αυγοτάραχου έχει τις ρίζες της στους αρχαίους Έλληνες και Αιγύπτιους. Το 1668 ο Τούρκος χρονογράφος και περιηγητής Εβλιγιά Τσελεμπή αναφέρει το αυγοτάραχο ως μεζέ “πραγματικά άξιο δώρο για σουλτάνους”, “ξανθό σαν το σαφράν”, ευωδιαστό, νόστιμο και τονωτικό.
Το αυγοτάραχο έγινε γνωστό στην Ευρώπη από το λόρδο Βύρωνα, κατά την επίσκεψή του στο Μεσολόγγι τον Ιανουάριο του 1824. Λόγω της μοναδικότητας του το αυγοτάραχο προσφέρονταν και ως πεσκέσι που αφορούσε ποτό ή φαγητό. Ακόμη και στη λογοτεχνία υπάρχουν αναφορές.
Ο Παπαδιαμάντης στο κορυφαίο του διήγημα “Η Φόνισσα” αναφέρει πως η Φραγκογιαννού προσπάθησε στη δίκη του γιου της να δωροδοκήσει τους ενόρκους με εκλεκτά είδη στα οποία συμπεριλαμβανόταν το αυγοτάραχο.